Don’t fuck with the Peaky Blinders – żyletki w kaszkietach

Don’t fuck with the Peaky Blinders – żyletki w kaszkietach

 

Pierwszy sezon Peaky Blinders zadebiutował w 2013 roku, aby pokazać jak BBC potrafi podjąć temat poważnego gangsterskiego serialu. Producenci postawili na naturalistyczne podejście, świeży setting i krótki, sześcioodcinkowy format. 

Peaky Blinders to wielkoformatowa produkcja BBC, mająca ewidentnie nawiązać konkurencję z ramówką amerykańskich stacji, zwłaszcza w czasach posuchy w gatunku seriali sensacyjnych i kryminalnych. Minęły już dawne czasy świetności HBO z początku lat dwutysięcznych, kiedy rządziły Sopranos i The Wire. Czas rewolucji, którą przyniosło Breaking Bad też powoli mija (choć Better Call Saul jest na bardzo dobrej drodze, żeby nas wszystkich zaskoczyć), a nowe, krótsze formaty, które wykorzystywał True Detective oraz Fargo nie osiągnęły jeszcze popularności im należnej. W tym wszystkim brytyjska stacja postanowiła dostarczyć widzom wysokobudżetowe widowisko, osadzone w niewykorzystywanych dotąd realiach, bardziej przypominające jakością film niż serial. Formuła to sześć godzinnych odcinków, opowiadających historię gangu Peaky Blinders, działającego w 1919 roku w angielskim Birmingham. Główną gwiazdą obsady aktorskiej jest Cillian Murphy wcielający się w Thomasa Shelby’ego, przywódcę Peaky Blinders, jednak reszta mu towarzyszących postaci jest zagrana tak dobrze, że trudno nazwać kogoś gwiazdą tej produkcji. Szczególnie jasno błyszczy Helen McCrory, jako najważniejsza rola kobieca serialu – Polly; wprawiająca w zastanowienie, czy Peaky Blinders nie działają przypadkiem w systemie matriarchalnym, a uwagę warto też zwrócić na Paula Andersona, grającego impulsywnego brata Thomasa – Arthura, oraz Sama Neilla w roli głównego antagonisty, policjanta przydzielonego do walki z przestępczością zorganizowaną. 

Jeśli myślicie, że kaszkiety są przypałowe, powiedzcie o tym Peaky Blinders. Albo zobaczcie materiał poniżej.

Akcja pierwszego sezonu zaczyna się niedługo po pierwszej wojnie światowej; w Birmingham, w którym industrializacja i bieda mieszają się codziennie na bruku z krwią oraz brudem. Serial jest wyjątkowo obrazowy i bezpośredni, stawiając na bezwzględną stylistykę oraz surowy klimat najbiedniejszych miast Anglii początku dwudziestego wieku. Do tego dochodzi tematyka rewolucji robotniczej oraz irlandzkiej walki o niepodległość. W tym wszystkim poznajemy Thomasa Shelby’ego, weterana pierwszej wojny światowej, który po służbie wojskowej powraca do rodzinnego Birmingham, aby zająć miejsce w szeregach rodzinnego gangu Peaky Blinders. Kiedy pierwszy raz widzimy Tommy’ego, nasz główny bohater odprawia rytuał mający zapewnić jego wierzchowcowi zwycięstwo w ustawionej gonitwie. Thomas odmawia cygańską modlitwę, posypując pysk zwierzęcia czerwonym proszkiem, kontrastującym z szarym otoczeniem i brudnymi twarzami zebranych gapiów. Ta scena w piękny sposób pokazuje, czego możemy się spodziewać po serialu, który wykorzystuje kontrast oraz przedstawienie szokujących warunków społecznych swojej epoki do tego, aby olśnić widza niesamowitą historią i zaprezentować świeże podejście do tematyki serialu kryminalnego. Główną osią fabularną pierwszego sezonu jest rozgrywka pomiędzy gangiem Peaky Blinders, a policjantem Campbellem, przydzielonym do zadania znalezienia broni ukradzionej z magazynu brytyjskiej armii. Tak się składa, że w posiadanie tej broni wchodzi Thomas Shelby mający wielkie plany na ekspansję działalności całego Peaky Blinders.  W międzyczasie organizację przestępczą infiltruje agentka działająca dla Campbella, a okoliczne gangi próbują wykorzystać słabość rodziny Tommy’ego. 

Rodzina jest jednym z najważniejszych motywów przewodnich serialu, jednak podejmuje ten temat odrobinę inaczej niż Sopranos. Peaky Blinders są pozostałością cygańskich rodów, żyjących na terenach, które industrialna rewolucja zmieniła w morze szarych, niskich domów i fabryk. Jakby to nie było wystarczające do tego, aby narażać się na prześladowania i ostracyzm społeczny, to jeszcze na dodatek w części rodziny płynie irlandzka krew. Jednak Shelbym daleko do walki o wolną Irlandię czy równość społeczną – to najemnicy, którzy walczyli między innymi nad Somną, widząc nieludzkie okrucieństwo początków użycia broni chemicznej na polu walki. Okrucieństwo, które zabierają ze sobą z powrotem do Anglii, aby działać jako gang. Znakiem rozpoznawczym Peaky Blinders są żyletki wszyte w daszki kaszkietów, które nosi każdy członek gangu, służące do cięcia twarzy i oczu przeciwnika w trakcie walki. To wszystko tworzy fascynujący obraz bezwzględnego półświatka Anglii lat dwudziestych. Dodajcie do tego soundtrack składający się głównie z muzyki Nicka Cave’a i The White Stripes, aby otrzymać obraz produkcji niemal idealnej. 

The Peaky Blinders dostało w roku 2014 drugi sezon, podejmujący ponownie wątek walki między inspektorem Campbellem, a cygańskim gangiem Tommy’ego. Kolejna seria dodatkowo wprowadza wątek bardzo agresywnej ekspansji organizacji do Londynu, a także ostatecznie walki o przeżycie poszczególnych członków gangu. Do obsady serialu dołącza między innymi Tom Hardy, oraz śliczna Charlotte Riley. Jeśli mogę cokolwiek napisać o drugim sezonie, to tylko to, że jest równie doskonały co pierwszy, na każdy kroku zaskakując niesamowitym scenariuszem, dialogami i niewymuszonymi twistami. Kiedy ostatnio widziałem serial, który naprawdę mnie zaskoczył, nie denerwując rozrywaniem własnej formuły dla osiągnięcia taniego efektu cliffhangera co odcinek? Seria BBC osiąga to bez trudu, przedstawiając historię postaci dokładnie, rozwijając poszczególne wątki w swoim tempie i zamykając każdy odcinek w satysfakcjonującą całość.  Niebawem nadejdzie trzecia seria Peaky Blinders, którą polecam każdemu miłośnikowi dobrego kina, ponieważ w kategoriach jakości obrazu, scenariusza i gry aktorskiej seria prezentuje się jak sześciogodzinny, dobry film. Tylko odradzam binge-watching - nacieszcie się każdym odcinkiem.








Wszystkich, którzy widzieli jak walczą Peaky Blinders, zapraszamy na naszą stronę na FB: klik.